3D printen lijkt een ideale techniek om complexe objecten als enkelstuks op maat te fabriceren; van machineonderdelen tot implantaten voor beschadigd weefsel. Door de composteerbare biobased kunststof PLA te gebruiken, gebeurt het ook nog eens op een duurzame manier. PLA, oftewel poly(lactide), wordt gesynthetiseerd vanuit het natuurlijk monomeer melkzuur. Dat lijkt ideaal, maar dergelijke objecten zijn vaak minder vormvast of mechanisch minder sterk terwijl juist vormgevingsvrijheid de kracht van 3D printen is. Hoe kan dat?

Willen de circulaire en bio-economie op grote schaal kans van slagen hebben, dan moet alles in de keten kloppen, van grondstof tot eindproduct. Voor deze nieuwe, nog kwetsbare ketens zijn alle partijen onmisbaar. Het goede nieuws is dat eindgebruikers zich steeds meer roeren. Daar staan een complexe logistieke keten en een dreigend capaciteitsgebrek tegenover. Tijd voor herbezinning?

Terwijl biobased productie in de cosmetica al heel gebruikelijk is, is het in bijvoorbeeld de Europese polymerenmarkt nog relatief onbelangrijk, met een marktaandeel van nog geen half procent. Dat is één van de opvallende resultaten uit een recente studie die de Biomass Technology Group (BTG) uit Enschede onlangs uitvoerde voor het Joint Research Centre (JRC) van de Europese Commissie.