Daar doet Jules Harings, assistant professor bij het Aachen-Maastricht Institute for Biobased Materials (AMIBM), momenteel onderzoek naar in samenwerking met Zuyd Hogeschool en het MERLN Institute for Technology-Inspired Regenerative Medicin in Maastricht.
De additieve productiemethode 3D printen wordt gekenmerkt doordat objecten laagje voor laagje worden opgebouwd, met variaties in de homogeniteit van het object tot gevolg. De snelheid en temperatuur van de printkop, maar ook de samenstelling van het filament (de ‘inkt’) beïnvloeden de mechanische eigenschappen van het eindresultaat. Voor objecten die zwaar moeten worden belast, is dat een nadeel. Als deze variaties controleerbaar zijn aan te brengen, kan dat voor het maken van medische scaffolds echter ook een pluspunt zijn. Onderzoek suggereert namelijk dat de manier waarop stamcellen zich ontwikkelen na het aanhechten, afhankelijk is van de plaatselijke porositeit en oppervlaktestijfheid van de scaffold.
Jules Harings: ‘We zijn nu dus aan het kijken of we op basis van deze technologie de intrinsieke differentiatie structuur van 3D-printen kunnen gebruiken om scaffolds zodanig te ontwerpen, dat we de daarmee de celinteractie en celontwikkeling kunnen sturen, voor een verbeterd genezingsproces, zonder met composieten te werken.’
Lees het volledige artikel in Agro&Chemie
