Economische groei als oplossing van het klimaatprobleem

Boudry neemt in zijn artikel ‘gefaalde doemstijdingen’ op de korrel, zoals het gat in de ozonlaag dat een einde zou maken aan de wereld en het rapport van de Club van Rome (‘Grenzen aan de Groei’, 1971) dat voorspelt dat de menselijke beschaving ineenstort door het samenspel van een groeiende wereldbevolking, ongebreideld grondstoffengebruik en milieuvervuiling.

Vijftig jaar later is de milieuvervuiling afgenomen, de wereldwijde armoede gedaald en zijn de meeste grondstoffen goedkoper en overvloediger beschikbaar dan ooit. En dat terwijl de mondiale economie en de wereldbevolking bleven groeien en de wereld volop grondstoffen bleef uitputten.

Technologische innovatie

De voorspelde voedselschaarste werd afgewend door de productiviteit van landbouw spectaculair te verhogen. De voorspelde grondstoffenschaarste bleef uit doordat stijgende prijzen het aantrekkelijker maakten om beter te zoeken naar bepaalde stoffen en alternatieven. De milieuvervuiling werd opgelost door technologische innovaties, zoals loodvrije benzine of filters op schoorstenen.

Consumptie loskoppelen van de milieu-impact is volgens Boudry ook nu de oplossing, om de CO2-uitstoot naar nul te krijgen. Groei is nodig om innovatie en gigantische infrastructuurwerken te bekostigen die nodig zijn voor de klimaattransitie, maar ook om draagvlak daarvoor te verzekeren. “Een economie die tot stilstand komt of krimpt, stoot nog steeds enorme hoeveelheden CO2 uit, gegeven de huidige technologie.”

Boudry pleit ook voor meer kernenergie, want “de splijting van een atoomkern is de ultieme, overtreffende trap van ‘meer doen met minder’, van de ontkoppeling tussen welvaart en natuur.” De milieu-impact van uranium is ‘verwaarloosbaar’ en zelfs kleiner dan die van hernieuwbare energie. Kernenergie kreeg onlangs een plaats in de nieuwe Europese groene taxonomie voor duurzame investeringen.

Lees het volledige artikel in De Morgen.

Zie ook: