Een prestatie van formaat die elders in de wereld nog steeds bewondering afdwingt. Maar nu? De vraag naar hernieuwbare grondstoffen raakt in een stroomversnelling en de groeiende wereldbevolking eist steeds meer productie van een krimpend areaal cultiveerbare grond. Onze land en tuinbouw staat wel in de wereldtop qua productie per eenheid, en qua innovatie en kennis.
Prachtig! Maar tegelijkertijd legt ons consumptiepatroon van plantaardige grondstoffen voor voedsel, voeders en industrie een groot beslag op het krimpende agro-areaal elders in de wereld. En onze nationale CO2-balans is verder zoek dan ooit. En, shame on us! Een gidsland in duurzame energietechnologieën zijn we ook al lang niet meer.
Tijd voor actie dus! Laten we weer eens zien hoe een klein land voorop kan lopen in duurzaam en efficiënt grondgebruik. Er liggen tienduizenden hectares aan in principe beteelbare grond braak in ons land. Langs infrastructuur, bij gemeenten, bij projectontwikkelaars et cetera. Daar kunnen planten groeien als basis van een circulaire economie, gebaseerd op productie, gebruik en hergebruik van onze eigen plantaardige grondstoffen. Laten we systemen en technieken ontwikkelen om daar de barrières voor op te heffen. Laten we zien hoe je met zorgvuldig grondgebruik onvermoede lokale potenties aan kunt boren.
Maatschappelijk gezien kunnen wij het ons niet meer veroorloven om deze uitdaging te laten liggen. Met een samenspel van overheid, onderzoek, praktijk en technische ontwikkeling kunnen we weer een voorbeeld zijn voor andere landen. De verworven kennis en ervaring kunnen we daarbij vermarkten en zodoende ook buiten ons land bijdragen aan de mondiale CO2-reductie, welvaart en ecologie. Kom op mensen, de hand weer aan de schop en ontgin braakliggend Nederland!
