Het proces werkt met enkelvoudige of gemengde afvalstromen, waaronder polypropyleen en polyethyleen. Ze worden vermalen tot een poeder, gemengd met kaliumacetaat en 45 minuten verhit op 600 graden Celsius, waarbij er poreuze deeltjes ontstaan met poriën van 0,7 tot 1,4 nanometer. De zijn in staat om bij kamertemperatuur tot 18% van hun eigen gewicht aan CO2 vast te houden. Als bijproduct onstaat een was die kan worden gebruikt in smeer- of reinigingsmiddelen.
Volgens de onderzoekers is dit een geweldige manier om het ene probleem, de CO2-uitstoot, aan te pakken met een ander probleem, plastic afval. De kosten voor het afvangen van koolstofdioxide uit een puntbron met deze methode worden geschat op $21 per ton, -veel goedkoper dan de 80 tot 160 dollar per ton voor het verwijderen van CO2 op de traditionele, energie-intensieve manier met gebruik van amines (stikstofverbindingen).
Net als de op amines gebaseerde materialen kan het sorptiemiddel worden hergebruikt. Door het te verwarmen tot ongeveer 75 graden Celsius komt de vastgehouden koolstofdioxide weer vrij uit de poriën, waardoor ongeveer 90% van de bindingsplaatsen van het materiaal wordt geregenereerd. Door de lage temperatuur kan dit proces worden uitgevoerd in PVC-vaten, in plaats van de dure metalen vaten die hiervoor normaal nodig zijn. De onderzoekers merken bovendien op dat het sorptiemiddel naar verwachting een langere levensduur heeft dan vloeibare aminen, waardoor de uitvaltijd als gevolg van corrosie en slibvorming wordt verkort.
De vinding is gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift ACS Nano.
Beeld: Bilanol/Shutterstock
