Het is vijf jaar geleden dat de laatste klimaattop mislukte. In een massabijeenkomst van politici, wetenschappers en lobbyisten werd in een tijdsbestek van twee weken de hoop op een snelle aanpak van klimaatverandering voor jaren getorpedeerd. Grote demonstraties, verhitte debatten en een deal tussen China en de VS, de grootste vervuilers, maakten het tot een wanvertoning.
Ik was zelf even bij de top. Hoewel voorzien van een officiële uitnodiging leek het er lang op dat Johan Sanders en ik zouden stranden bij één van de vele controles. Maar uiteindelijk konden we in het (VIP-) spoor van een Amsterdamse wethouder mee naar binnen. Net op tijd om ons boek over de biobased economy te presenteren.
Het zal de tijd van het jaar zijn, maar de herinnering maakt me weemoedig. Hoe optimistisch waren we! Een akkoord leek haalbaar. Saddam Hoessein leefde nog; niemand had van IS gehoord. Lance Armstrong was de grootste wielrenner en Russische staatsdoping iets uit het verleden. Een temperatuurstijging van minder dan 2 graden was haalbaar. Inmiddels weten we beter. Kolen zijn nog steeds de grootste energiebron, en temperatuur en CO2-concentraties bereiken historische hoogten.
Toch is er veel veranderd. Photovoltaics en windenergie zijn volwassen en een economisch volwaardig alternatief voor fossiele energie. Er is reden voor optimisme. Maar er moeten enkele barrières worden geslecht. Indirecte schade van fossiele brandstoffen blijft buiten beeld. Hoe gevaarlijk is smog niet voor de gezondheid?! Voor een gelijk speelveld moeten bijdragen aan schone lucht (bodem, water) worden beloond en subsidies voor fossiele brandstoffen worden aangepakt. Industrielanden beloven nu exportsubsidies voor kolencentrales (!) af te schaffen. Een hoopvol begin, waar men in Parijs op verder kan bouwen.
