Het onderzoek is uitgevoerd door de internationale onderzoeksgroep voor Zee-afval (Marine Litter) van de Universiteit van Plymouth. Het is de eerste keer dat er wordt getest hoe lang plastic boodschappentassen zich gedragen na langdurige blootstelling aan de zee, zuurstof en aarde. Daarbij zijn meerdere tassen met de claim ‘composteerbaar’ of ‘afbreekbaar’ vergeleken met een conventionele plastic tas.
Geen enkele tas viel volledig uiteen in de natuur. Wel presteerden de composteerbare tassen beter dan de ‘biodegradable’ tassen. Bij blootstelling aan zeewater verdwenen ze binnen drie maanden. Nader onderzoek is echter nodig om te bepalen of er restproducten achterblijven en welke. In de bodem bleef de composteerbare tas na 27 maanden nog aanwezig, maar hij scheurde nadat onderzoekers probeerden hem te gebruiken. De zogenaamd biologisch afbreekbare tassen zagen er wel onsmakelijk uit, maar waren na drie jaar nog net zo sterk als een conventionele plastic tas. Het roept de vraag op of betitelingen als ‘biologisch afbreekbaar’ of ‘(oxo) biodegradable’ een betrouwbare graadmeter vormen voor de afbreekbaarheid van verpakkingsmaterialen in de natuur. Ze lijken althans weinig bij te dragen aan het terugdringen van plastic soup in de oceanen.
Het onderzoek is gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Environmental Science & Technology van de American Chemical Society.
