In 2012 zag ik de film ‘Italy, love it or leave it’. Een documentaire over twee vrienden die overwegen om hun vaderland te verlaten om naar een hippe stad als Berlijn, Barcelona of London te verhuizen. Ze ontdekken in een soort roadmovie wat hen nu eigenlijk aan Italië bindt. Een heerlijke – en tegelijk verontrustende – film. Graag rijd ik in deze column door het maatschappelijk middenveld van de bioeconomy.
De milieubeweging heeft volgens mij een haatliefdeverhouding met de bio-economie. Wel voor fossielvrije economie zijn, maar alles met biomassa ook weer eng vinden. Vindt het makkelijker om food-for-fuel uit te leggen dan food-and-fuel. Ook makkelijker om te focussen op een “all-electric society”, om veel te verwachten van energiebesparing en niet volwaardig na te denken over groene brandstoffen, chemicaliën, bouwmaterialen en andere producten uit biomassa. Raar toch eigenlijk om te zoeken naar energiebesparing bij de baksteenindustrie in plaats van om door te pakken met bio-bakstenen à la Biomason (die niet gebakken hoeven te worden)?
Vanuit de ‘kerken’ krijg ik nieuwe hoop met het encycliek Laudato Si’ (2015) waarin de Paus gelovigen en ongelovigen oproept om een goed rentmeester te zijn. Het Vaticaan schijnt één van de grootste vermogensbeheerders, vastgoed- en grondbezitters ter wereld te zijn. Gaat de kerk haar beleggingen ook fossielvrij maken? Haar gronden inrichten voor verantwoorde biomassa-productie? Ik ben benieuwd en merk er tegelijk nog niet zo veel van.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor de vakbonden. Dwing de pensioenfondsen nu tot divestment voordat de “carbonbubble” barst! Of eis dat er biobased wordt ingekocht. Ik hoor een grote stilte … Voor vrijwel de rest van het maatschappelijk middenveld geldt hetzelfde: grotendeels onzichtbaar voor de groene groei. Maatschappelijk middenveld, love it, or leave it’. Ik loop er niet van weg, maar heb wel relatietherapie nodig voordat er sprake van liefde kan zijn. Wie wil?
