Aardappels, suikerbiet, wintertarwe, ui, voedermaïs. Zie daar het leeuwendeel van ons areaal. En we halen er tonnen per hectare vanaf. Onwaarschijnlijk veel meer dan onze buren, laat staan Verweggistan. Dus waarom zou je als boer iets anders telen?
Neem bijvoorbeeld hennep, een gewas met tal van mogelijkheden. Ten eerste de zaden. Dat is feitelijk een soort ‘superfood’. In de VS begint het al aardig op een hype te lijken. Desalniettemin een potentieel gezond onderdeel van ons voedingspatroon. Smaakt een beetje nootachtig. Daarnaast de vezels die als duurzaam bouwmateriaal te boek staan. Hoewel de verwerkende industrie ook nog moet groeien zijn er al goede afzetmogelijkheden nu. Als isolatiemateriaal, papier, textielmateriaal, betontoevoeging en als onderdeel van spaanplaat of bouwblokken. Als derde is het schroot een prima veevoer. Ruwvoer voor melkvee bijvoorbeeld.
Hennep is uitstekend geschikt als onderdeel van een rotatieteelt omdat de bemesting beperkt kan blijven tot niets of een beetje stikstof. Het verbetert de bodemstructuur en geeft onkruid geen kans door de hoge groeisnelheid en dichtheid. Het gewas heeft een groot CO2-bindend vermogen en groeit tot drie meter hoog op arme grond vol puin. Tot zover de loftrompet.
Zitten er dan geen nadelen aan hennep? Weinig. Eigenlijk is de belangrijkste het feit dat de markt ervoor nieuw leven moet worden ingeblazen.
Hennep is een voorbeeld van een gewas met potentie waarmee het risico voor de boer wat meer gespreid kan worden. Dat geldt ook voor leuke peulen, zilte groentes, oerpiepers, E-tarwe en meer. Waarom kunnen we de Nederlandse kennis over efficiënt telen niet inzetten op gewassen die minder ‘gewoon’ zijn? Diversiteit is om meer dan één reden hard nodig in dit eenzijdige landje. De ratrace naar de bodem kunnen we hier niet volhouden met onze Hollandse lonen en grondprijzen.
