Dat blijkt uit onderzoek van LEI Wageningen UR. Het instituut maakte een levenscyclusanalyse (LCA) van de experimentele plastic productie via bioraffinage uit twee soorten zeewier.
Uit de Ulvalactuca is polymelkzuur te halen, geschikt als grondstof voor bijvoorbeeld een biobased frisdrankfles. En de Gracilariavermiculophylla levert polysachariden waarmee bijvoorbeeld plastic verpakkingsfolie is te maken.
Interessante grondstof
Onderzoeker Sander van den Burg van LEI Wageningen UR wijst erop dat de milieu-impact van de hele productieketen, naast de economisch haalbaarheid, een rol speelt in de acceptatie en het succes van deze productiemethoden.
Zeewier is volgens Van den Burg een interessante grondstof, omdat deze de nutriënten rechtstreeks uit water haalt. Er is geen dure landbouwgrond nodig en er worden geen vervuilende meststoffen gebruikt, zoals bij de teelt van mais en suikerbiet. Ook de gevolgen voor de biodiversiteit zijn gering.
Efficiënter
De teelt moet volgens de onderzoeker nog wel veel grootschaliger en dus efficiënter. Ook de productielocatie kan een bijdrage leveren aan de milieuwinst. Tot slot dient ook te worden gezocht naar een voorbehandelingsmethode die zo min mogelijk water en oplosmiddelen gebruikt.
Van den Burg en zijn collega’s hebben niet specifiek gekeken naar de kosten van plastic uit zeewier. ‘Maar het spreekt voor zich dat minder energieverbruik leidt tot lagere kosten van het eindproduct. Ook uit economisch oogpunt is het dus zeker verstandig ook naar de milieueffecten te kijken.’
