In haar proefschrift, getiteld ‘Fruitafvalstoffen voor biomaterialen: Ontwikkeling van biofilms en 3D-objecten in een circulair economisch systeem’, laat ze zien hoe ze eetbare bioplastics maakt van appel- en sinaasappelschillen. Beide bevatten veel water en organisch materiaal. Op stortplaatsen zorgen ze voor een ongecontroleerde methaanproductie. Ze zijn ook moeilijk te verbranden, vanwege het hoge watergehalte. En als diervoeder zijn de minder geschikt vanwege het hoge suikergehalte en de lage pH.
Milde processen
Volgens de onderzoekster zijn de processen om bioplastic te maken uit fruit eenvoudig. Ze vereisen niet veel andere chemicaliën en vinden plaats bij milde temperaturen. Zo maakte zij een polymere oplossing van het afval op een niet-plakkerig oppervlak, dat opdroogt als een dunne biobased film. Een andere productiemethode is compressiepersen, wat een manier is om de zelfbindende eigenschappen van de polymeren door druk en hitte te gebruiken om 3D-objecten te creëren.
Het resultaat is in beide gevallen een materiaal met veelbelovende eigenschappen. En nog eetbaar ook. ‘Ik heb bijna al mijn producten geproefd. Ze zijn smakelijk en glutenvrij’, aldus Bátori. Zij ziet potentieel in het gebruik van de kunststoffolies voor bijvoorbeeld voedselverpakkingen of zakken voor groenafval, omdat ze snel afbreken. Als het gaat om 3D objecten, kunnen er bijvoorbeeld mokken of platen van worden gemaakt. Maar dat vereist nog wel enig onderzoek, want de materialen lossen op in water. ‘Dat is geen goede eigenschap voor een mok.’
Samenwerking
Bátori gaf in een interview met een Zweeds nieuwsmedium aan zelf geen concrete plannen te hebben om de productiemethoden verder te ontwikkelen of aan opschaling te werken, maar open te staan voor samenwerking met het bedrijfsleven.
