Schaduwprijs

Zijn prachtige foto’s laten de consequenties voor de mensheid zien van het stijgen van de zeespiegel. Niet alleen in veraf gelegen kwetsbare gebieden en delta’s, maar ook dichterbij huis in de VS en het Verenigd Koninkrijk. Zijn werk doet een appèl op de urgentie tot handelen, zijn impliciete boodschap naar een groot publiek is effectief en overtuigend: verminderen van CO2 is een must, niet een vrijblijvende optie. Dat vraagt om energiebesparing, alle vormen van duurzame energie en om de transitie naar de circulaire en biobased economie zeer voortvarend ter hand te nemen. Het is niet of-of, maar en-en. Ik ga in deze column niet beweren dat het in de praktijk allemaal tegenvalt in Nederland. Ik veronderstel dat dit voldoende bekend is. Landen als Duitsland, Denemarken en Finland zijn ons ver voor met investeringen in duurzame energie. Men heeft zich daar al lang gerealiseerd dat duurzaamheid gewoon een prijs heeft die zich overigens in veel gevallen prima laat terugverdienen. Het principe is dus vergroenen en verdienen, niet vergroenen en betalen. Dat kan door de verborgen kosten van de huidige fossiele producten en energie in kaart te brengen via het principe van de schaduwprijs. Op het moment dat ik dit opschrijf, komt het IMF met een groot bericht over de wereldwijde subsidies op fossiele energie, inclusief de maatschappelijke- en milieukosten van zwaar gesubsidieerde fossiele brandstoffen ter grootte van 5 triljoen dollar per jaar. Volgens experts leidt een beleid dat de ware kosten van energie vaststelt, tot een wereldwijde reductie van meer dan 20 procent van de uitstoot van CO2 en broeikasgassen. De grootste impact hiervan zal in het Midden-Oosten, Afrika en Azië merkbaar zijn. Dit zijn juist de gebieden waar Kadir veel van zijn werk heeft gemaakt.