Kansloos is biobased productie van iets wat al op petrochemische basis wordt gemaakt, zoals PET. Zo’n proces kan niet concurreren met de goedkope petrochemische wijze. PET kost momenteel minder dan een dollar per kilo en fabrieken produceren miljoen tonnen per jaar.
Kansrijk is productie van iets wat zo hoog geoxideerd is dat het wat betreft theoretisch- en procesrendement interessant is. Vervolgens is het zaak in te zoomen op het proces (Kan dit spuitgietproces nog efficiënter?), de toepassing (Welke nieuwe toepassingen voor deze biodegradeerbare bloempot zijn interessant?) of de mogelijkheden om de toepassing te verbeteren (Hoe zorgen we ervoor dat deze plastic zak binnen twee weken degradeert?). Er moet, kortom, gezocht worden naar toegevoegde waarde.
Het biogebaseerde PEF is een mooi voorbeeld. Het heeft als voordeel dat het minder CO2-doorlaat. Kleine PEF-flesjes kunnen dunner zijn dan hun PET-soortgenoten: dat is kostenbesparend en heeft dus toegevoegde waarde. Ander voorbeeld is PLA: erin verpakte groenten blijven langer houdbaar en het plastic kan zó met de groenteresten in de biobak.
Bedrijven laten zich graag voorstaan op hun ‘sustainability’. Goed voor de aandeelhouderswaarde, maar de schoorsteen moet ook roken, dus uiteindelijk moet de consument betalen. Die is daartoe alleen bereid als het product ook voor hem toegevoegde waarde oplevert. Die wordt vooral bepaald door de toepassing van het product. Het is daarom van belang om te kijken naar mogelijke toepassingen en markten waarvoor die interessant zijn. Deze uitdaging gaan we aan met alle partners in het project, met als doel een aantal waardeketens te ontwikkelen die bij voorkeur voor de hele noordelijke regio interessant zijn.
